29 augustus Nos op 3

Bron: http://nos.nl/op3/artikel/545454-liters-cola-over-times-square-uit-protest-homowet.html

cola_1

 De cola vloeide rijkelijk gisteren over Times Square, New York. Homorechtenorganisaties gooiden de straten van Manhatten vol met Coca-Cola, één van de grote sponsors van de Olympische Winterspelen in Sotsji, Rusland.

“We hebben een duidelijke boodschap: laat die Spelen vallen en stop met het ondersteunen van homohaat”, zegt demonstrant Bill Dobbs. Zolang de frisdrankfabrikant zich niet uitspreekt over de omstreden homopropagandawet die in Rusland geldt, steunt het miljardenbedrijf indirect de Russische wet.

Filmpje van de demonstratie.

Homowet

Die wet verbiedt het om “niet-traditionele relaties” in het openbare leven te laten zien. De homowet is met name in het buitenland zeer omstreden. Helemaal met het oog op de Winterspelen, in februari 2014, hebben de Russen veel over zich heen gekregen.

De formulering van de wet is nogal vaag waardoor het voor homo’s in Rusland niet duidelijk is wat nu wel en niet mag. De vraag is of de wet ook van toepassing is tijdens de Olympische Winterspelen. Moeten homoseksuele sporters of toeschouwers zich in Sotsji ook in anonimiteit hullen? Het Olympisch Comité vindt dat discriminatie niet past bij de doelstellingen van de Spelen, maar volgens Putin geldt de wet vooralsnog voor iedereen. Inclusief sporters en toeschouwers van buitenaf.

Wodka

Eerder werd er al op symbolische wijze geprotesteerd door Russische wodka weg te spoelen. Ook enkele Nederlandse café’s doen eraan mee en weigeren nog Russische wodka te schenken.

Door: Dorien

Mijn naam staat vermeld in het artikel uit Trouw over het “feestje” (protestconcert) van gisteravond op het Museumplein. Ik hoop dat de redactie en de lezer van Trouw begrijpt hoe waardevol het voor mij is, dat ik mijn naam in de krant lees zonder bang te hoeven zijn. Dat het emotioneel is om met een gerust hart de regenboogvlag op de fiets mee te kunnen nemen door Amsterdam, waar de huidige burgemeester van Amsterdam – zoals zijn voorgangers ook altijd al deden – laat blijken dat hij geen enkele intolerantie naar ons toe acceptabel vindt, daar waar de regering het soms nog laat afweten. Dat de politieagenten die er rond lopen, deel uitmaken van ‘Roze in Blauw’, het netwerk dat de belangen behartigt van homo’s, lesbiennes, biseksuelen en transgenders binnen en buiten de politie.

Dat ik dus niet bang hoef te zijn voor de machthebbers als ik daar sta.

Mijn naam staat vermeld in de krant en die van enkele van mijn vriendinnen niet, want zij werken in het onderwijs. Hoe graag zij ook wilden demonstreren op 8 april bij het Scheepvaartmuseum  en hoe graag zij ook wilden demonstreren gisteravond, zij durfden het niet aan.

Mijn naam staat vermeld in de krant en die van de Russische lesbiennes en homo’s niet, die in elkaar worden geslagen, gemarteld en vermoord, zonder dat een machthebber een hand naar ze uitsteekt.

Carla_Museumplein_kl_f

Ik vind “die wet” niet zomaar “vreselijk”, maar angstaanjagend, verderfelijk en verwerpelijk. Ik was na de protestdemonstratie niet klaar met demonstreren, maar ik was dit nog steeds aan het doen met mijn regenboogvlag bij de galavoorstelling. En vandaag ga ik door met demonstreren. Tegen de Russische machthebber, tegen het homofobe IOC, tegen iedereen die denkt mij te mogen beknotten omdat ik anders ben dan hem of haar.

Mijn naam staat vermeld in de krant omdat ik een feestje mág houden in alle openbaarheid.

Carla Custers

Belastingconsulent voor de culturele sector
en bestuurslid Stichting OndersteBoven

Masha

Masha Gessen voor The Guardian

Bron: http://www.theguardian.com/commentisfree/2013/aug/11/anti-gay-laws-russia 

Unknown anti-gay demonstrator hits Russia’s gay and LGBT rights activist Nikolai Alexeyev (centre) during a gay rights activists rally in cental Moscow on 25 May, 2013. Photograph: Andrey Svitailo/AFP/Getty Images

The first time I heard about legislation banning “homosexual propaganda“, I thought it was funny. Quaint. I thought the last time anyone had used those words in earnest I had been a kid and my girlfriend hadn’t been born yet. Whatever they meant when they enacted laws against “homosexual propaganda” in the small towns of Ryazan or Kostroma, it could not have anything to do with reality, me or the present day. This was a bit less than two years ago.

What woke me up was a friend who messaged me on Facebook: “I am worried about how this might impact you and other LGBT people with families.” This was enough to get my imagination working. Whatever they meant by “homosexual propaganda”, I probably did it. I had two kids and a third on the way (my girlfriend was pregnant), which would mean I probably did it in front of minors. And this, in turn, meant the laws could in fact apply to me. First, I would be hauled in for administrative offences and fined and then, inevitably, social services would get involved.

That was enough to get me to read the legislation, which by now had been passed in about 10 towns and was about to become law in St Petersburg, the second-largest city in the country. Here is what I read: homosexual propaganda was defined as “the purposeful and uncontrolled distribution of information that can harm the spiritual or physical health of a minor, including forming the erroneous impression of the social equality of traditional and non-traditional marital relations”.

Russia has a lot of poorly written laws and regulations that contradict its own constitution, but this one was different. Like other contemporary laws, it was so vaguely worded that it encouraged corruption and extortion (fines for “homosexual propaganda” are backbreaking) and made selective enforcement inevitable. But it also did something that had never been done in Russian law before: it enshrined second-class citizenship for LGBT people. Think about it: it made it an offence to claim social equality.

St Petersburg passed the law in March 2012. I no longer thought it was funny. I actually choked up when I saw the news item about the bill being proposed at the federal level. My girlfriend had recently had a baby and this, among other things, meant we needed to sell our tiny cars and trade up to something that accommodated three kids and a pram. I asked her: “Are we doing this or do we just need to get out of the country?” We decided we were doing it. We are fighters, not quitters.

So I launched the pink-triangle campaign. I went on TVRain, independent internet and satellite-based television and recorded a segment showing pictures of my family and explaining how the law would make it a crime to say my family was equal to other families. I explained the history of the pink triangle. I called on people who did not want to see fascism in Russia to put on pink triangles.

Though I have always been publicly out, I had never done what I did then – talked about my family and asked to be seen as a lesbian rather than a journalist first. It seemed to work beautifully. People wrote to me and came up to me in the street. I had had 6,000 pink triangles printed up and I got rid of most of them within a few weeks.

The public chamber, an extraparliamentary body formed by the Kremlin, scheduled a hearing on the legislation. I testified, as did a number of human rights activists I respected. The chair read out a draft resolution. I also received private assurances from highly placed officials present that the legislation would never make it to the parliament’s floor.

That was a year ago. The public chamber’s resolution never materialised. In January 2013, the Duma passed the bill in first reading. The protesters who came to the parliament building that day were beaten up. There had been anti-gay violence in Russia before, most notably when a group of activists had attempted to hold a gay pride celebration in Moscow, but never like this: brutal beatings in broad daylight as the police looked on – and eventually detained the protesters, not the attackers.

One of my closest friends took part in the protest at the Duma that day. The following day, he was fired from his job teaching biology at one of the city’s better schools. He was eventually reinstated after a public outcry – he was arguably the city’s best-known teacher, with his own podcast and television and radio series – but I knew one thing: if he had been a gay man rather than a heterosexual ally, he would never teach in the city again. Oh, and around the same time, Moscow City court banned gay pride celebrations for the next 100 years.

In March, the St Petersburg legislator who had become a spokesman for the law started mentioning me and my “perverted family” in his interviews. I contacted an adoption lawyer asking whether I had reason to worry that social services would go after my family and attempt to remove my oldest son, whom I adopted in 2000. The lawyer wrote back telling me to instruct my son to run if he is approached by strangers and concluding: “The answer to your question is at the airport.”

In June, the “homosexual propaganda” bill became federal law. The Duma passed a ban on adoptions by same-sex couples and by single people living in countries where same-sex marriage is legal. The head of the parliamentary committee on the family pledged to create a mechanism for removing children from same-sex families.

Two things happened to me the same month: I was beaten up in front of parliament for the first time and I realised that in all my interactions, including professional ones, I no longer felt I was perceived as a journalist first: I am now a person with a pink triangle.

My family is moving to New York. We have the money and documents needed to do that with relative ease – unlike thousands of other LGBT families and individuals in Russia.

 

Verschenen op www.nosop3.nl

http://nos.nl/op3/artikel/537597-boycot-de-olympische-spelen-in-sotsji.html

“Boycot de Olympische Spelen in Sotsji”

 

 

In 1936 liet de Olympische beweging toe dat de Spelen werden gehouden in nazi-Duitsland, waar Hitler een minderheid vervolgde, alleen omdat ze als Jood waren geboren. Poetin herhaalt deze gestoorde misdaad, maar nu zijn de LGBT-Russen het slachtoffer. Het Olympische Comité moet absoluut actie ondernemen tegen de barbaarse, fascistische wet die Poetin heeft ingevoerd. Een boycot van de Olympische Winterspelen 2014 van Sotsji in Rusland is essentieel.

 

De Britse acteur en presentator Stephen Fry heeft een brief geschreven aan het IOC, het Olympische Comité en de Britse premier David Cameron, waarin hij hen oproept de Olympische Winterspelen van Sotsji in 2014 te boycotten.

 

In Rusland is sinds kort een wet van kracht die ‘homopropaganda’ aan mensen onder de 18 verbiedt. Volgens de Russische minister van Sport is de wet gewoon van kracht tijdens de Spelen. Misschien niet op het sportveld, maar wel als mensen “de straat op gaan om die geaardheid te propageren”, aldus de minister.

 

Ik ben homo. Ik ben een Jood. Mijn moeder verloor meer dan twaalf familieleden aan Hitlers anti-semitisme. Elke keer dat in Rusland een homoseksuele tiener zelfmoord pleegt, een ‘corrigerende’ verkrachting van een lesbiënne plaatsvindt en homo’s dood worden geslagen terwijl de Russische politie toekijkt en niks doet, wordt de wereld een stukje slechter en huil ik weer, omdat de geschiedenis zich herhaalt.

 

 

Petitie

 

Er zijn meerdere petities op internet die ook oproepen tot een boycot van de Olympische Winterspelen. Zo heeft de Nederlander Jelle Zijlstra een petitie gestart waarin hij het IOC en de Nederlandse regering oproept tot een boycot. “Poetin moet inzien dat zijn daden serieuze consequenties kunnen hebben in de internationale arena en dat we het menen als we zeggen dat de Russische wetgeving niet strookt met onze waarden en onze verworvenheden.”

 

Op change.org loopt ook een petitie, die sinds vandaag door meer dan 41.000 mensen is ondertekend. De petitie roept Jacques Rogge, voorzitter van het IOC, op de Winterspelen te verplaatsen naar Vancouver, in Canada.

 

Ook president Obama liet zich vandaag kritisch uit over de wet die homopropagand verbiedt. Meer daarover vind je hier.