Op 30 juni 2013 tekende de Russische President Vladimir Poetin een wet die ‘promotie van niet-traditionele relaties onder minderjarigen’ verbiedt. Met deze wet, wordt elke uitingsvorm van niet-traditionele liefde (homoseksuele liefde) bestempeld als propaganda, en dus ‘gevaarlijk’ en strafbaar. Deze wet is in werking gezet zodat Rusland de traditionele waarden (huwelijk, religie, gezin) in het land zou kunnen herstellen.
“Though my hair is short and I don’t look gay, I am always scared,” wrote Mikhail, 30, from Novosibirsk
Met deze wet worden de fundamentele mensenrechten van lesbische, homoseksuele, biseksuele, trans-, interseksuele en queer (LHBITQ’s) mensen geschonden. Deze wet zorgt er voor dat LHBITQ’s niet meer in vrijheid en de openbaarheid zichzelf zijn. . Hand-in-hand lopen, een kus of vertellen over homo- inter- en biseksualiteit is verboden en zelfs strafbaar. Daarnaast zorgt deze wet ervoor dat elke vorm van protest tegen de wet strafbaar wordt, waardoor Russische LHBITQ-organisaties de mond gesnoerd worden.
“Two things happened to me the same month: I was beaten up in front of the Russian parliament for the first time and I realised that in all my interactions, including professional ones, I no longer felt I was perceived as a journalist first: I am now a person with a pink triangle.”Masha Gessen, Russische journalist.
De wet stimuleert een stroom aan haat, geweld, vernedering en uitsluiting vanuit de Russische bevolking zelf. Zo worden jonge homo’s via datingwebsites gelokt, om te worden mishandeld door een stel volwassen homo-haters. De mishandeling wordt vervolgens vastgelegd, en massaal op YouTube gedeeld.
Er is zelfs een officiële anti-homo- groet, een omlaaggestoken duim, die ook weer veelvuldig op de Russische facebook wordt gedeeld. Gayprides zijn al jaren lastig te organiseren in de landen rondom Rusland en in Rusland zelf, maar sinds deze wet wordt elke vorm van protest hardhandig neergesabeld door de overheid (het is immers “propaganda” dus verboden) en door groepen homohaters.
Er is ook een hoop verzet gaande in de hele wereld. Zo heeft Theater Groep Amsterdam een brief voorgelezen, weigeren grote artiesten om op te treden tijdens de Olympische Spelen en worden er talloze filmpjes en steunbetuigingen gemaakt. Leer er alles over op onze Rusland Blog.
In februari 2014 worden de Winterspelen in het Russische Sochi gehouden. Tijdens de Spelen en in voorbereiding daarop staat Rusland in het middelpunt van de internationale journalistiek. Naast een verslag van de sportprestaties, is het dus ook het uitgelezen moment om aandacht te vragen voor discriminatie van LHBTIQ’s. Veel organisaties, zoals AllOut, COC Nederland en Stichting OndersteBoven, grijpen deze kans.
Masha Gessen, Russische journalist: “I contacted an adoption lawyer asking whether I had reason to worry that social services would go after my family and attempt to remove my oldest son, whom I adopted in 2000. The lawyer wrote back telling me to instruct my son to run if he is approached by strangers and concluding: “The answer to your question is at the airport.
Koop een LOVE=LOVE PIN
Stichting OndersteBoven wil meer bewustwording rondom de situatie in Rusland en heeft daarom de LOVE=LOVE PIN gelanceerd, waarmee de drager laat zien dat hij of zij het niet eens is met de behandeling van LHBT’s in Rusland. Het speldje staat voor de vrijheid om jezelf te kunnen zijn, om te kunnen houden van wie je wil. Het staat voor solidariteit. Het symboliseert de eis voor volwaardig burgerschap, ongeacht een niet-heteroseksuele seksuele identiteit.
Mensen kunnen een setje van twee speldjes kopen. Een speldje draagt men zelf en de ander geeft men weg. “Het is een aanleiding om het gesprek op gang te brengen, en dat is belangrijk. Dit speldje moet een stroom aan verbinding en solidariteit in gang zetten en het bondgenootschap tussen vrij-denkende mensen in Rusland en Nederland versterken. Want om voor de liefde te zijn, hoef je helemaal niet gay te zijn,” aldus Jolanda Kirpensteijn.
De speldjes worden verkocht tegen de kostprijs van €8,50,- en zijn in de webshop te verkrijgen.
Dezelfde fietsroute naar kantoor, dezelfde kroegen, hetzelfde huis, dezelfde collega’s en dezelfde vrienden. Allerlei dingen die een mens regelmaat, geborgenheid en een gevoel van thuis geven. Fijne dingen, maar wel altijd hetzelfde.
Heb je zin in iets nieuws?
Stichting OndersteBoven nodigt jou uit om voor 1 avondje uit je comfortzone te komen, tijdens onze magic meet-up. Laat je deze avond inspireren door verassende filmfragmenten, inspirerende mensen, muziek, gesprekken en levenswijzen. Het enige dat je daarvoor hoeft te doen is te komen en ..
..te koken! Onze magic meet-up is namelijk een potluck; iedereen neemt iets te eten mee, waardoor je niet alleen ándere dingen ziet/hoort/voelt maar ook ruikt en eet.
Verwacht een avond rondom een thema, bijvoorbeeld ‘zichtbaarheid’ of ‘hokjesdenken’ ‘intimiteit’ of ‘porno’. Wij zorgen voor verassende, spannende en/of spraakmakende input en bijzondere gasten. Wat je ook kunt verwachten is een relaxte, positieve en open sfeer. En de rest? Dat zie je vanzelf
Voor wie? Voor vrouwen. We gaan vrouwen verbinden die elkaar in het dagelijks leven niet direct tegen zouden komen; jong en oud, wit, zwart, bi, queer, lesbisch, panseksueel of hetero, religieus of juist niet. Wij verwelkomen bondgenoten, geliefden en vrienden. Open voor zowel cis als trans- personen.
Zie hier het facebook-event.
Voor in je agenda:
Woensdagavond 2 oktober 2013
Open vanaf 18 uur
Locatie: ergens in Amsterdam (locatie volgt na aanmelding)
Kosten: iets lekkers te eten, neem net iets meer mee dan je zelf op kunt.
Opgeven via info@stichtingondersteboven.nl
Mandy en Eva zijn meisjes, ook al zijn ze geboren als jongen. Zes jaar lang heeft Willeke Duijvekam hen gevolgd, gedurende hun hele puberteit. Leidraad was haar fascinatie voor de ongrijpbare breuk tussen lichaam en geest en haar groeiende bewondering voor de moed van deze tieners om zich te onttrekken aan wat de samenleving van ze verwacht. Twee meisjes, twee verhalen, met misschien wel meer verschillen dan overeenkomsten.
Door beide meisjes zo lang te volgen, reikt de blik van Duijvekam ver voorbij het oppervlak. De fotoreeks laat zien hoe de transformatie tot zelfverzekerde jonge vrouwen voor Mandy en Eva vooral een innerlijk proces is. Ingetogen foto’s tonen hoe zij opgaan in hun dagelijkse bezigheden of in hun eigen gedachten. De worsteling om ook van buiten de meisjes te worden die zij van binnen al waren, uit zich in de details. Zoals de kartonnen doos waarin Eva haar barbiepoppen bewaarde toen nog niemand wist dat ze een meisje was.
De aandacht van documentair fotografe Willeke Duijvekam (1968) gaat uit naar mensen van wie het leven een significant andere wending heeft genomen dan voor de meeste anderen. Haar projecten zijn vaak langlopend, waardoor er een binding ontstaat tussen de fotograaf en haar onderwerp. ‘Mandy en Eva’ is haar eerste solotentoonstelling.
Met enkele foto’s uit deze reeks won Duijvekam in 2009 een World Press Photo Award in de categorie Portraits stories. Eerder won ze meerdere PANL Awards, The Photo Academy Award en werd ze genomineerd voor de Portretprijs van de Zilveren Camera. Haar werk is o.a. gepubliceerd in Vrij Nederland, de Volkskrant, het Parool, NRC Weekblad, GUP, Pf, Credits, ELLE, Marie Claire, LINDA, en verschillende internationale bladen.
Bij de expositie verschijnt ook een gelijknamig fotoboek, vormgegeven door de bekroonde ontwerper Sybren Kuiper (SYB).
De nieuwe serie met een lesbisch randje ‘Orange is the New Black’ vertelt op komische wijze het verhaal van een Amerikaanse vrouwengevangenis. Hoofdpersonage Piper (Taylor Schiling) komt in de gevangenis terecht doordat ze drugsgeld heeft gesmokkeld voor haar ex-vriendin, een internationale drugsdealer. Het moment waarop de serie begint, heeft Piper haar wilde lesbische bestaan ingeruild voor een leven met sapkuurtjes, een man (Larry Bloom) en een eigen natuurlijke zeeplijn. Toch moet ze verantwoording afleggen, waardoor ze veroordeeld wordt tot 15 maanden celstraf. Wanneer ze in de gevangenis komt, wordt door een celgenoot verteld; “It’s just like the Hamptons but f*cking worse.”
Wat natuurlijk leuk is aan deze serie is dat het (ook) over lesbische vrouwen gaat, maar dan in een niet-alledaagse setting. We zien ‘L-word-achtige’ scenes van stomende seks in de gevangenis-kapel tot flashbacks van Piper en haar (ex-)vriendin als koppel; hoe ze elkaar versieren, in bed liggen en op vakantie gingen. Er zijn natuurlijk ook lesbische relaties in de gevangenis, of ze nu ontstaan als machtsmiddel, redmiddel of gewoonweg liefde. Lesbisch drama is er genoeg; zwijgende exen, teleurgestelde scharrels en een hoop jaloezie; maar dan in de gevangenis.
Tegelijkertijd heeft deze serie een boodschap; elke straf heeft een verhaal. De serie verteld de verhalen achter de vrouwen. Ze hebben foute keuzes gemaakt in hun leven maar zijn niet simpelweg slechte mensen. De kijker krijgt te zien wie ze waren voor hun gevangenschap, waardoor de kijker zich kan invoelen in de personages. Vaak gaan afleveringen over menselijke connectie, bijvoorbeeld wat het gevangenisleven met je doet en hoe gevangenen elkaar in de weg zitten of juist ondersteunen. Hierdoor is de serie gebaseerd op de karakters in plaats van (bijvoorbeeld) sensatie. Ook zorgt het ervoor dat er een brug ontstaat tussen (vrije) kijker en het (gevangen) karakter.
De Afro-Amerikaanse vouwen discrimineren Latina’s (ze zouden kippenbloed drinken), hoog-opgeleiden discrimineren laag- opgeleiden (ze worden makkelijk opgehitst), hetero’s nemen lesbiennes niet serieus (er zijn genoeg andere poezen in de gevangenis), religies discrimineren elkaar (alle Boeddhisten zijn heidenen). Racisme, homofobie, seksisme en discriminatie op basis van gender, klasse en seksualiteit is dagelijkse kost onder gevangenen. Ondanks dat de serie deze zware onderwerpen aankaart, vervalt deze serie niet in een zwaar drama; hij blijft luchtig, behoudt zijn boodschap maar kijkt ook lekker weg.
Kijken dus, deze serie. Goede redenen om te kijken zijn dat het net een andere invalshoek is op lesbische identiteit, en dat het met respect omgaat met de verhalen van de gevangenen. Let ook op de openingstitels; Regina Spektor schreef het intro-nummer. Tenslotte schuwt deze serie zeker de diepgang niet maar is het ook gewoonweg komisch en spannend.
Orange is the New Black is te zien via Netflix, een Amerikaanse tv-zender die binnenkort naar Nederland komt. Je kunt de episode natuurlijk ook online vinden.
De woorden ‘feminist’ en ‘slet’ lijken twee begrippen die moeilijk met elkaar te verenigen zijn. Toch duiken wij onder in de wereld van het feministische slettendom, een stroming die in steden zoals Berlijn en San Franscisco in opkomst is. Feministisch slettendom gaat over wat je wil, niet over voldoen aan vooropgestelde regels over wat je als lesBische/queer vrouw zou moeten doen of hoe je zou moeten zijn.
In deze workshop laten wij alle stereotypen, clichés en vooroordelen achter ons. We leren met open blik naar seksualiteit te kijken, voorbij tegengestelde categorieën als ‘goed- slecht’, ‘huwelijk- slettendom’, ‘normaal – abnormaal’ en ‘liefde – seks’. We proberen samen kritisch te kijken naar de norm van een levenslange monogame (heteroseksuele) huwelijk als ultieme doel voor iedereen.
In plaats daarvan claimen we het recht om onze eigen seksuele waarden te bepalen. We zien seksualiteit als een positieve component van het persoonlijk en maatschappelijk leven. Keuzevrijheid en trots winnen het van schaamte en oordelen.
De workshop is een samenwerking tussen Platform Status Quo en Stichting OndersteBoven
Wet discrimineert lesbiennes nog steeds
Als een heteroseksueel echtpaar in ons land met behulp van een zaaddonor een kindje krijgt, bijvoorbeeld omdat de man onvruchtbaar is, dan stapt de echtgenoot op de fiets naar het gemeentehuis en doet geboorteaangifte. Het juridisch ouderschap is dan direct goed geregeld.
Als een lesbisch echtpaar met behulp van een zaaddonor een kindje krijgt, moeten ze een adoptieprocedure bij de rechter voeren om de juridische band met hun kindje goed te regelen. Dat kost ongeveer drie maanden en tweeduizend euro. Het is emotioneel belastend: veel lesbische paren ervaren de procedure als een ‘gerechtelijke goedkeuring’ van hun moederschap. Bovendien kan de huidige wet er toe leiden dat het kindje achterblijft zonder juridisch ouder als de geboortemoeder overlijdt voordat de adoptie is voltooid.
Hanneke Felten, LesbICOONingin 2013, legt uit:
‘De VVD en in het bijzonder de SP in de Eerste Kamer hebben nog vragen over de wet die gelijkheid voor lesbische paren regelt met onbekende donoren. Wat lijkt het probleem? Het huidige afstammingsrecht gaat bij kinderen geboren in heterohuwelijken uitdrukkelijk voor vaders niet uit van biologisch ouderschap (gaat er als man om dat je getrouwd ben met de biologische moeder; als je gebruik maakt van een donor of je vrouw vreemdgaat ben je als man wel gewoon automatisch de vader). Het voorstel dat er nu ligt wil lesbische huwelijken gelijk maken aan heterohuwelijken (je wordt dan moeder als je getrouwd bent met biologische moeder). Een Senaatslid van de SP lijkt liever in het hele afstammingsrecht (dus ook dat voor hetero’s) biologisch ouderschap centraal te willen stellen. Daar gaat echter dit wetsvoorstel niet over: dit wetsvoorstel veranderd niet het afstammingsrecht ansich maar zorgt er voor dat een minderheid gelijke rechten krijgt. De Eerste Kamer alias de Senaat zou slechts wetgeving moeten toetsen en niet de eigen agenda – in dit geval biologisch ouderschap in afstammingsrecht – moeten proberen door te voeren, en zeker niet ten kosten van de rechten van een minderheidsgroep – in dit geval moeders in lesbo relaties’ ‘.
De wet die lesbische ouderschap gelijk zou stellen aan heteroseksueel ouderschap schiet maar niet op. In 2011 voor het eerst door de Tweede Kamer, nu nog steeds niet aangenomen door de Eerste Kamer. Waarom is het zo moeilijk om lesbische ouders gelijk te stellen aan heteroseksuele ouders? Kom in actie en laat aan de Eerste Kamer weten dat die wet er snel moet komen! Lees meer via: https://stichtingondersteboven.nl/adoptie