,

Brief van Marije Janssen, organisator DIEP Festival

Geachte leden van de Eerste Kamer,marije

Momenteel ligt er een voorstel in de Eerste Kamer met het uitgangspunt om lesbische vrouwen net zo veel rechten te geven als heterokoppels als het gaat juridische rechten en plichten. Zoals veel procedures gaat het voor veel mensen niet snel genoeg, zij willen liever gister dan vandaag zien dat zij de echte moeder zijn van hun kind. Iets wat ze wel al voelen, maar voor de wet een heel ander verhaal is.
En niets is zo basaal als de liefde van een ouder voor zijn of haar kind. Waarvan je wil dat het in zekerheid leeft, ook als jou iets overkomt. Lesbische ouders hebben die zekerheid nog niet.

Ouderschap gaat niet om het geslacht van de ouder en in sommige gevallen ook niet of je dna overeenkomt. Het gaat om datgene wat je ervaart als je je kind vasthoudt, als je je kind voor het eerst naar school ziet gaan, fouten ziet maken en jij het opvangt en dat wat je voelt als je kind zelf thuiskomt met de mededeling dat hij of zij zelf een kindje krijgt. Verre toekomstbeelden wellicht, maar om die toekomst zo soepel mogelijk te laten verlopen vraag ik u om het wetsvoorstel aan te nemen. Niet morgen, maar vandaag.

Laat zien dat Nederland het vrijdenkende, progressieve land is waar zij zich op voor laat staan als het gaat om seksuele diversiteit in de maatschappij. Als wij de eerste konden zijn met de invoering van het homohuwelijk waarom laat u mensen dan zo lang wachten bij die voor velen belangrijke volgende stap in een liefdevolle relatie: het krijgen van kinderen en het opbouwen van een gezin?

Ik zie uit naar een snelle, positieve afhandeling.

Met vriendelijke groet,

Marije Janssen

Zelf een brief insturen? Dat kan hier! 

,

Brief van Maartje Weijers, oprichter Rumour Has It

Amsterdam, 31 juli 2013

Geachte leden van de Eerste Kamer, Maartje

‘Het leven is al ingewikkeld genoeg.’ In een korte volzin vatte mijn gesprekspartner het probleem van opgroeien in onze moderne wereld samen. Het is inderdaad verdomd ingewikkeld. Je besluit van jongs af aan je niet te willen neerleggen bij het stempel ‘sociaal gehandicapt’.  Je besluit van jongs af aan dat het feit dat je “anders” bent niet hoeft te betekenen dat je niet dezelfde rechten hebt. En je besluit van jongs af aan dat je altijd je best zult doen om iedereen om je heen te laten zien dat de liefde tussen twee vrouwen net zo waardevol is als die van ieder ander koppel.

Iedere keer weer is het een spannend moment. Nieuwe baan, een nieuwe vriendschap of een spontaan gesprek in de kroeg. ‘Ik val op vrouwen.’ Inmiddels kan ik dit met trots verkondigen, omdat ik oprecht trots ben op mijn kleine abnormaliteit. Je hebt je er maar bij neer te leggen dat mensen je af en toe nastaren, je hebt je er maar bij neer te leggen dat mannen in dronken toestand menen te moeten ‘helpen’ in de slaapkamer. Begrijp me niet verkeerd; ik parkeer mijzelf niet in een slachtofferrol. Maar af en toe is het wel even slikken, als je voor de zoveelste keer geconfronteerd wordt met het feit dat sommige mensen je als een minderwaardig medeburger beschouwen.

Minderwaardigheid en het zijn van een minderheid moet ik hierin uiteraard niet met elkaar verwarren. Een minderheid zijn we. Naast honderden andere minderheden zijn we een toets in het kleurenpalet van onze samenleving, en geven we op onze eigen manier dit prachtig polderland wat smaak. Dat vriendinnen die getrouwd zijn zich niet kunnen registreren voor ‘partnerkorting’ bij de sportschool omdat het systeem dat niet toelaat, ach. Dat mijn gesprekspartners (man óf vrouw) na een paar biertjes toch stiekem vragen of ik nooit iets mis tussen de lakens, ach. We komen er wel. Als we blijven praten, blijven opkomen voor onze rechten, ons vooral niet verschuilen, komen we er wel.

Mijn grootste droom is die van een groot gezin. Op zondagochtend in een bed met witte lakens samen met mijn kinderen net doen alsof de wereld een wolk is. Een schip maken van het bed en dat de vloer dan vol met haaien is. Verhalen vertellen. Mijn kind, met dat kleine lijfje, tegen me aan in slaap voelen vallen. Het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om de druktemaker te verslepen naar het eigen bed. Liefde, in de meest onvoorwaardelijke zin van het woord.

Zoals ik weet dat mijn moeder zich met mij verbonden voelt, zo droom ik een band tussen mij en mijn kind. Of we al dan niet een hartslag hebben gedeeld, mijn liefde zal groots en meeslepend zijn. Ik zal alles aangrijpen wat binnen handbereik is om van mijn kind een kleine koning of koningin te maken. Daar heb ik geen papiertje voor nodig, geen handtekening van een burgemeester, geen stempel van een stadsdeelkantoor.

Toch?

Mochten mijn kinderen onverhoopt ziek worden, dan wil ik beslissingen kunnen maken. Ik wil ze kunnen beschermen indien dat nodig is. Ik wil, net als ieder ander, voor vol aangezien worden. Ook ik heb recht op erkenning dat alle energie en liefde die ik mijn kinderen bereid ben te geven, mij ‘moeder’ maken, ondanks het feit dat ik wellicht het kind zelf niet heb helpen maken en óndanks het feit dat ik mijn leven deel met een vrouw. Op dit moment zegt de wet: jullie wel, jullie niet.

Het zou zo prachtig zijn als nu eindelijk de stap gemaakt wordt naar ‘jullie ook.’

Met vriendelijke groet,

Maartje Weijers

Zelf een brief sturen? Klik HIER!

,

Brief van Wim Meuzelaar, vader van Marloes

Geachte leden van de Eerste Kamer,

Wim Meuzelaar Bezorgde vader

U beslist of een lesbisch echtpaar, dat met een zaaddonor een kindje krijgt, dezelfde rechten heeft als een hetero echtpaar dat met een zaaddonor een kindje krijgt.

Een lesbisch echtpaar: 2 VROUWEN dus. Een hetero echtpaar: een MAN en een VROUW. Wat is het verschil? Inmiddels is het lesbo (en homo) huwelijk algemeen en wettelijk aanvaard. De wet erkent dat 2 lesbiennes (of 2 homo’s) kunnen trouwen en daarmee samen een ECHTPAAR worden.

De wet erkent ook dat bij een hetero echtpaar waarvan de vrouw een kindje via zaaddonatie krijgt, deze erkend wordt als moeder. En de man als vader. Samen zijn zij de wettelijke OUDERS van het kindje. Waarom wordt de wettelijke lesbische echtgenote van een zaaddonor-moeder dan niet erkend als wettelijke OUDER? Dat is onlogisch en ongewenst. De niet-biologische vrouwelijke echtgenote wordt hiermee gediscrimineerd t.o.v. een mannelijke niet-biologische echtgenoot. Naast dit gegeven voor lesbische stellen, zijn de algemene wetten voor niet-traditionele gezinnen nog steeds verwarrend. Tegenwoordig zijn er allerlei variaties op het traditionele gezin, die allemaal wachten op een betere wetgeving.

Ik ben een vader van een dochter die biseksueel/queer is. Mijn dochter en haar partner hebben een gelukkige relatie en in de toekomst willen zij gaan trouwen. Omdat zij allebei een kinderwens hebben maar zij niet via de traditionele manier kinderen kunnen krijgen, volgen zij met spanning de behandeling van het wetsvoorstel Lesbisch Ouderschap. Hun kinderen zullen dus net even in een andere situatie opgroeien. Dit neemt niet weg dat hun ouderschap gewoon goed geregeld moet worden; zonder een lastige en kostbare juridische procedure.

Want zowel mijn dochter als haar partner willen in de eerste plaats een goede OUDER worden voor hun kindje(s). Een ouder met rechten die in de wet zijn vastgelegd. Daarbij speelt hun seksuele geaardheid of genderidentiteit geen rol. Man, vrouw of transgender: het gaat erom dat iemand een goede ouder kan zijn en het kind de nodige liefde en opvoeding kan bieden.

Als liefhebbende vader wil ik het beste voor mijn dochter en haar toekomstige gezin. Daarom schrijf ik u deze brief en roep ik u op om het ook voor niet-traditionele ouderparen, hun kinderen en donors goed te regelen. Dus neem die wet aan.

Met vriendelijke groet,

Wim Meuzelaar

vader van Marloes

Zelf een brief sturen? Klik HIER!

 

,

Brief van Lili Brouwer, Voorzitter FNV Vrouwenbond

Geachte leden van de Eerste Kamer,

Lili Brouwer Trotse Moeder Voorzitter FNV Vrouwenbond

Lili Brouwer
Trotse Moeder
Voorzitter FNV Vrouwenbond

U behandelt momenteel een wetsvoorstel dat lesbische paren die met een zaaddonor een kindje krijgen gelijke rechten geeft als heteroparen die met een zaaddonor een kindje krijgen. Het wetsvoorstel maakt een einde aan de wettelijke discriminatie van lesbische ouderparen en hun kinderen. Ik vraag u om het wetsvoorstel Lesbisch ouderschap zo snel mogelijk aan te nemen.

Vijfentwintig jaar geleden besloten wij kinderen te nemen en de lusten en de lasten in wederkerigheid te delen met het lokken van de Ooievaar die ons verblijdde met prachtige dochters. Als “bijna” Oma (verzoek de goden niet, maar de dames praten met hun eega’s over hun toekomst) moest ik er over nadenken of ik u een brief zou sturen vanwege onze privacy en het verleden met rust laten om onrustige herhalende en nieuwe juridische regelingen voor de kinderen.

Het is een voorrecht om trots moeder te zijn, maar erg als je de (juridische) handelingbekwaamheid en zekerheden t.o.v. de kinderen telkens moet “verdienen”. Dat moet eens over zijn. Geen sinecure als je bevalt en in die roze wolk binnen 3 dagen erna gefeliciteerd wordt door het kantongerecht die de nieuwe wereldburger geconstateerd heeft en iets mist. Of de kersverse moeder vanwege de bastaard een toeziend voogd wil aanwijzen. Terwijl de wieg door beide ouders verschoond wordt. Nieuwe kansen kregen we met de invoering van de gezagsrelatie, het kostte per aanvraag 750 gulden maar dan had je ook wat meer te zeggen over je kinderen. Telkens bij veranderingen vroeg het onze alertheid of er weer wat geregeld kon worden, zo mag ik nog het erfrecht zonder successie door derden nalopen hierop (het ene kind wel automatisch recht heeft op kindsdeel en het andere kind niet meetelt).

Een van ons zou toch maar een man geweest zijn, hoe makkelijk was het dan om voor de wet te zeggen: ja, dat is mijn kind en in een ruk is dat dan geregeld. Niemand die dat controleert. Een simpele handtekening maakt het verschil, en daarom is het wetsvoorstel belangrijk om aan te nemen. Zoals een in die tijd bekend gynaecologe zei: jullie regelen het netjes terwijl je hetero-ouders hebt en de kost moet geven die eigenlijk hun kind beduvelen met waar het vandaan komt. Uit diverse onderzoeken in de jaren tachtig en negentig komt het warme nest naar voren, het nest wat kinderen nodig hebben voor verzorging, groei, liefde, ontwikkeling tot mooie mensen met een geweten. Het moederschap is niet het enige of belangrijkste wat er is om gelukkig te worden, maar wel allermooiste als je er voor kiest en het mag worden. Dan mag het niet zo zijn dat je ouders apart behandeld en juridisch en financieel benadeeld.

Dat bleek al in de jaren tachtig en negentig uit onderzoeken als van Geerlings, van der Meer en Mulder (lesbisch moederschap en tips voor twee moeders) dat het erg frustrerend was dat regelingen in het erfrecht en voor de ouderlijke macht onmogelijk waren vanwege de toetsing naar biologische afstamming. Negeren is erg, discrimineren ook, omdat je ook op latere leeftijd er elke keer aan herinnerd wordt dat niets vanzelfsprekend was en extra verzekerd en betaald moest worden. Je moet en je doet dat omdat het om je kinderen gaat.Ik wil er eigenlijk niet aan herinnerd worden en er niet voor uit komen, omdat ik mijn strijd gehad heb en verder ben met het voorrecht van moeder zijn. Het ene kind droeg ik 9 maanden en het andere kind droeg ik meteen na de bevalling op handen. In liefhebben maakt dat weinig verschil door de boom van ouders met twee stammen. Maar als ik zie hoe jonge vrouwen nu bezig zijn met nadenken en evt. uitvoeren van kinderwensen of mannenparen een kind verwachten dan denk ik enerzijds: jullie hebben het veel makkelijker nu, en aan de andere kant: het verdient nog steeds een rechtvaardig, respectvol en zorgzaam beleid om ouders en kinderen zonder onderscheid INZAKE UW … te maken.

Na een lange overtijd mag het wetsvoorstel aangenomen worden, gegund is het de mensen die aan kinderen beginnen dat de overheid ook mee gaat wiegen.

Lili Brouwer

Trotse moeder – Maatschappelijk actief included

Voorzitter Vrouwenbond FNV

Stuur je verhaal in