De Nederlandse media onderschat helaas altijd weer het belang van het jezelf mogen zijn.

Mijn naam staat vermeld in het artikel uit Trouw over het “feestje” (protestconcert) van gisteravond op het Museumplein. Ik hoop dat de redactie en de lezer van Trouw begrijpt hoe waardevol het voor mij is, dat ik mijn naam in de krant lees zonder bang te hoeven zijn. Dat het emotioneel is om met een gerust hart de regenboogvlag op de fiets mee te kunnen nemen door Amsterdam, waar de huidige burgemeester van Amsterdam – zoals zijn voorgangers ook altijd al deden – laat blijken dat hij geen enkele intolerantie naar ons toe acceptabel vindt, daar waar de regering het soms nog laat afweten. Dat de politieagenten die er rond lopen, deel uitmaken van ‘Roze in Blauw’, het netwerk dat de belangen behartigt van homo’s, lesbiennes, biseksuelen en transgenders binnen en buiten de politie.

Dat ik dus niet bang hoef te zijn voor de machthebbers als ik daar sta.

Mijn naam staat vermeld in de krant en die van enkele van mijn vriendinnen niet, want zij werken in het onderwijs. Hoe graag zij ook wilden demonstreren op 8 april bij het Scheepvaartmuseum  en hoe graag zij ook wilden demonstreren gisteravond, zij durfden het niet aan.

Mijn naam staat vermeld in de krant en die van de Russische lesbiennes en homo’s niet, die in elkaar worden geslagen, gemarteld en vermoord, zonder dat een machthebber een hand naar ze uitsteekt.

Ik vind “die wet” niet zomaar “vreselijk”, maar angstaanjagend, verderfelijk en verwerpelijk. Ik was na de protestdemonstratie niet klaar met demonstreren, maar ik was dit nog steeds aan het doen met mijn regenboogvlag bij de galavoorstelling. En vandaag ga ik door met demonstreren. Tegen de Russische machthebber, tegen het homofobe IOC, tegen iedereen die denkt mij te mogen beknotten omdat ik anders ben dan hem of haar.

Mijn naam staat vermeld in de krant omdat ik een feestje mág houden in alle openbaarheid.

Carla Custers

Belastingconsulent voor de culturele sector
en bestuurslid Stichting OndersteBoven