Deze week wordt in Amsterdam het Transgender Filmfestival (TranScreen) gehouden. Met dit jaar extra aandacht voor de beeldvorming over transgenders. Die kan namelijk nog wel wat nuancering gebruiken. Stichting OndersteBoven mede-support een aantal films over lesbische, biseksuele of queer (trans-)vrouwen.
Door Stéphanie Albicher
Een camera die een operatiekamer binnenrijdt, een transvrouw die zichzelf opmaakt voor een spiegel. In veel documentaires over transgenders ontbreken deze shots niet. Onmisbaar voor buitenstaanders om enige grip op het onderwerp te krijgen, zo lijkt het. Toch storen veel transgenders zich aan deze manier van verbeelding. Want niet elke transvrouw omarmt de make-up doos. En voor sommigen is een ander geslachtsdeel niet eens zo belangrijk.
“De focus op operatieve ingrepen en gedragingen van mannelijkheid en vrouwelijkheid geven een versimpeld, eenzijdig beeld,” zegt Jiro Ghianni (38), één van de initiators van TranScreen. “Niet seksualiteit, maar juist genderidentiteit en de vloeibaarheid daarvan zouden centraal moeten staan. Want transgenders zijn er in alle soorten en maten: drag-kings/queens, klassieke transseksuelen (die na een geslachtsoperatie niet meer trans zijn maar simpelweg man of vrouw), genderqueers (laten de labels man/vrouw geheel los), maar ook mensen die gedurende hun leven switchen in de beleving van gender. Op ons festival proberen we die diversiteit zoveel mogelijk recht aan te doen. Van de 34 films die op het festival te zien zijn gaat slechts een klein deel over klassieke transseksuelen. Overigens vertonen we ook drie films met een specifiek lesbisch thema.”
Naast het neerzetten van een genuanceerder beeld hoopt TranScreen de zichtbaarheid van de transgenders te vergroten. Met dat laatste gaat het de laatste jaren trouwens wel steeds beter, vindt Ghianni: “Neem de documentaire over Valentijn de Hingh die de VPRO een aantal jaren geleden uitzond. Een goed verteld verhaal dat bovendien een aardig groot publiek bereikte. En waar de aandacht van de media aanvankelijk vooral uitging naar transvrouwen worden ook transmannen steeds vaker geportretteerd.”
Hoewel aandacht van de maistream media goed is voor de zichtbaarheid van transgenders, denkt Ghianni wel dat de transgendergemeenschap meer zou kunnen doen om de regie over haar representatie in eigen hand te nemen. De neiging van reguliere media om het onderwerp te benaderen vanuit clichés blijft namelijk hardnekkig. Ghianni: “Daarom ben ik ook heel blij met de workshop over beeldvorming die we dit jaar aanbieden. Deze is bedoeld voor journalisten (meer kennis, het perspectief van transgenders beter begrijpen), maar ook voor transgenders zelf die te maken krijgen met de media. We hopen met de workshop het besef aan te wakkeren dat we ook zelf aan de bak moeten voor een juiste representatie. In Nederland worden de belangen van transgenders vertegenwoordigd door Transgender Netwerk Nederland, dat fantastisch werk verricht, maar ook veel op z’n bord heeft. Het zou goed zijn om een organisatie te hebben die zich uitsluitend bezighoudt met beeldvorming, zoals Trans Media Watch in Groot-Brittannië dat doet. Deze vereniging slaagde er bijvoorbeeld in 2011 in om de Britse omroep Channel 4 een convenant te laten ondertekenen dat een juiste en respectvolle weergave van transgenders op deze zender waarborgt.”
Klik hier voor een overzicht van de vrouwenfilms waaraan Stichting OndersteBoven bij heeft gedragen. En ga lekker een avondje ‘filmfestivallen’!
www.transcreen.org (8 t/m 12 mei, voorstellingen in het Ketelhuis en Filmhuis Cavia)
Anak Anak Srikandi (Indonesie/Duitsland/Zwitserland, 2012, the
Children of Srikandi Collective, 73’)
Anak Anak Srikandi is de eerste film door en over queer vrouwen in Indonesie, het land met de grootste Moslim populatie ter wereld. Acht authentische en poetische verhalen zijn verwoven met het prachtige traditionele Javaanse schaduw poppentheater. Het verhaal gaat over Srikandi, een van de personages van de bekende Indiase epos Mahabharata, welke noch man noch vrouw is. Een mooi verhaal dat ons herinnert aan het feit dat liefde tussen dezelfde geslachten en gender variatie, geen Westerse invloed zijn, maar van oudsher diepgeworteld aspecten uit de Indonesische cultuur zijn. Dit collectieve verzamelwerk overschrijdt de grenzen tussen documentaire, fictie en experimentele film.
Het bijzondere aan deze films is allereerst dat het gemaakt is door een queer vrouwencollectief, dat tegelijkertijd als maker en protagonist optreedt in de film. Deze acht moedige vrouwen geven op bijzondere en creatieve wijze een inkijk in hun persoonlijke leven als lesbisch/bi/queer/trans vrouw in de Indonesische maatschappij.
Gen Silent (VS, 2012, Stu Maddux, 63’)
Gen Silent is een film over oudere GLBT mensen die altijd hebben gestreden voor gelijke rechten met betrekking tot hun genderbeleving en/of seksuele geaardheid. In deze film wordt uitgelicht hoe eenzaamheid en kwetsbaarheid door ouderdom, de angst voor discriminatie en misbruik weer kan toenemen, bijvoorbeeld in bejaardentehuizen en ziekenhuizen. Ook laat de documentaire zien hoe makkelijk LGBT ouderen hierdoor weer terug in de kast kunnen gaan zitten en hoe community de ouderen opvangt door bijeenkomsten voor ze te organiseren.
Twee van de protagonisten zijn een ouder lesbisch koppel, wat nog altijd samen is na vele jaren. Ook zie je dat zij -in tegenstelling tot de andere protagonisten- steun bij elkaar hebben, maar toch bang zijn om het bejaardentehuis in te moeten en dat hun relatie en hun geaardheid hiermee in het geding komt.
Finish Line (VS, 2011, Gina Pei Chi Chen, 13’)
(deel van het interseks programma)
Finish Line is een korte fictie film die gaat over Angeni, een jonge athlete, die ervan droomt om de snelste hardloper ter wereld te worden. Vanwege haal ultra mannelijke verschijning en buitengewone prestaties, wordt ze gedwongen om een test te ondergaan, waarbij kan worden vastgesteld of ze ’echt’ een vrouw is.
Deze film laat goed zien hoe de wrede maatschappelijk normen het eigen lichaamsbeeld kunnen beinvloeden. Wanneer ben je een ‘echte’ vrouw? Deze film sluit goed aan op het actuele thema ‘vrouwen in de sportwereld’, want waarom wordt er altijd getwijfeld aan vrouwen met uitzonderlijke prestaties in de sport?
Thick Relations (VS, 2012, Jules Rosskam, 85’)
Deze documentaire met fictieve elementen verbeeld het leven van een queer gemeenschap in Chicago. Een hechte groep (lesbische/bi/trans) vrouwen die de rode draad door de fragmentarisch opgezette film aangeven, hervinden hun leven na het verlies van een goede vriendin. In plaats van op het verdriet en de periode van rouw te focussen, neemt de film de kijker mee in de diepe (liefdes)verbanden die de vrouwen met elkaar en hun omgeving hebben.
Deze community based film, laat goed de diepere laag zien binnen een hechte lesbische groep vrouwen, door de kijker te laten voelen hoe belangrijk en ondersteunend deze relaties zijn. De verwovenheid tussen liefde, seks, ‘ gekozen’ familie en vriendschap komt goed uit de verf, wat vaak niet het geval is in films over de lesbische gemeenschap. Voor de niet-queer kijker bied deze film begrip en inzicht in een veelal verborgen, maar belangrijke kant van het lesbisch bestaan. Voor de lesbische kijker zal de herkenning van de eigen relaties een belangrijk thema zijn.
van 8 t/m 12 mei in het Ketelhuis en Filmhuis Cavia
https://stichtingondersteboven.nl/wp-content/uploads/2024/02/stichtingondersteboven-logo.png00Irene Hemelaarhttps://stichtingondersteboven.nl/wp-content/uploads/2024/02/stichtingondersteboven-logo.pngIrene Hemelaar2013-05-10 13:55:032021-02-19 05:04:52De selectie films van Transcreen met een lesbisch, biseksueel of queer thema.
Twee meiden die na een lange afstandsrelatie besluiten te gaan samenwonen.
Ze komen erachter dat niet alleen de afstand moeilijk was, maar ook het samenwonen zijn uitdagingen heeft. Ze moeten terug naar de oorsprong om hun liefde terug te vinden.
Hun oorsprong wordt laten zien door hun manier van communiceren, die ‘creatief’ is. Beide zijn ze kunstenaars, Loïs is een chaotische schilderkunstenares en Vera een papier/origami artiest. Er zijn verschillende kunstenaars die ons helpen de film te maken!
De film kan niet gemaakt worden zonder jullie hulp!
Klik op de link rechts en zie hoe je ons kunt helpen Paper Island te realiseren én wat JIJ ervoor terug krijgt, zoals een premiere kaartje.
Regisseur:
Deze film gaat over een relatie, liefde. Niet het feit dat het 2 vrouwen zijn.
Laura Torenbeek – regisseur
Klik om deze nieuwsbrief te blijven volgen!
Paper Island is een afstudeerfilm van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht en zal naar verschillende Film Festivals gestuurd worden. www.paperisland.nl
https://stichtingondersteboven.nl/wp-content/uploads/2024/02/stichtingondersteboven-logo.png00Irene Hemelaarhttps://stichtingondersteboven.nl/wp-content/uploads/2024/02/stichtingondersteboven-logo.pngIrene Hemelaar2013-04-25 11:08:212013-09-06 12:19:02Paper Island heeft jouw hulp nodig!
Transcreen Filmfestival
Deze week wordt in Amsterdam het Transgender Filmfestival (TranScreen) gehouden. Met dit jaar extra aandacht voor de beeldvorming over transgenders. Die kan namelijk nog wel wat nuancering gebruiken. Stichting OndersteBoven mede-support een aantal films over lesbische, biseksuele of queer (trans-)vrouwen.
Door Stéphanie Albicher
Een camera die een operatiekamer binnenrijdt, een transvrouw die zichzelf opmaakt voor een spiegel. In veel documentaires over transgenders ontbreken deze shots niet. Onmisbaar voor buitenstaanders om enige grip op het onderwerp te krijgen, zo lijkt het. Toch storen veel transgenders zich aan deze manier van verbeelding. Want niet elke transvrouw omarmt de make-up doos. En voor sommigen is een ander geslachtsdeel niet eens zo belangrijk.
“De focus op operatieve ingrepen en gedragingen van mannelijkheid en vrouwelijkheid geven een versimpeld, eenzijdig beeld,” zegt Jiro Ghianni (38), één van de initiators van TranScreen. “Niet seksualiteit, maar juist genderidentiteit en de vloeibaarheid daarvan zouden centraal moeten staan. Want transgenders zijn er in alle soorten en maten: drag-kings/queens, klassieke transseksuelen (die na een geslachtsoperatie niet meer trans zijn maar simpelweg man of vrouw), genderqueers (laten de labels man/vrouw geheel los), maar ook mensen die gedurende hun leven switchen in de beleving van gender. Op ons festival proberen we die diversiteit zoveel mogelijk recht aan te doen. Van de 34 films die op het festival te zien zijn gaat slechts een klein deel over klassieke transseksuelen. Overigens vertonen we ook drie films met een specifiek lesbisch thema.”
Naast het neerzetten van een genuanceerder beeld hoopt TranScreen de zichtbaarheid van de transgenders te vergroten. Met dat laatste gaat het de laatste jaren trouwens wel steeds beter, vindt Ghianni: “Neem de documentaire over Valentijn de Hingh die de VPRO een aantal jaren geleden uitzond. Een goed verteld verhaal dat bovendien een aardig groot publiek bereikte. En waar de aandacht van de media aanvankelijk vooral uitging naar transvrouwen worden ook transmannen steeds vaker geportretteerd.”
Hoewel aandacht van de maistream media goed is voor de zichtbaarheid van transgenders, denkt Ghianni wel dat de transgendergemeenschap meer zou kunnen doen om de regie over haar representatie in eigen hand te nemen. De neiging van reguliere media om het onderwerp te benaderen vanuit clichés blijft namelijk hardnekkig. Ghianni: “Daarom ben ik ook heel blij met de workshop over beeldvorming die we dit jaar aanbieden. Deze is bedoeld voor journalisten (meer kennis, het perspectief van transgenders beter begrijpen), maar ook voor transgenders zelf die te maken krijgen met de media. We hopen met de workshop het besef aan te wakkeren dat we ook zelf aan de bak moeten voor een juiste representatie. In Nederland worden de belangen van transgenders vertegenwoordigd door Transgender Netwerk Nederland, dat fantastisch werk verricht, maar ook veel op z’n bord heeft. Het zou goed zijn om een organisatie te hebben die zich uitsluitend bezighoudt met beeldvorming, zoals Trans Media Watch in Groot-Brittannië dat doet. Deze vereniging slaagde er bijvoorbeeld in 2011 in om de Britse omroep Channel 4 een convenant te laten ondertekenen dat een juiste en respectvolle weergave van transgenders op deze zender waarborgt.”
Klik hier voor een overzicht van de vrouwenfilms waaraan Stichting OndersteBoven bij heeft gedragen. En ga lekker een avondje ‘filmfestivallen’!
www.transcreen.org (8 t/m 12 mei, voorstellingen in het Ketelhuis en Filmhuis Cavia)
De selectie films van Transcreen met een lesbisch, biseksueel of queer thema.
Indonesia/ Germany/ Switzerland 2012 | 73 min
Anak Anak Srikandi (Indonesie/Duitsland/Zwitserland, 2012, the
Children of Srikandi Collective, 73’)
Anak Anak Srikandi is de eerste film door en over queer vrouwen in Indonesie, het land met de grootste Moslim populatie ter wereld. Acht authentische en poetische verhalen zijn verwoven met het prachtige traditionele Javaanse schaduw poppentheater. Het verhaal gaat over Srikandi, een van de personages van de bekende Indiase epos Mahabharata, welke noch man noch vrouw is. Een mooi verhaal dat ons herinnert aan het feit dat liefde tussen dezelfde geslachten en gender variatie, geen Westerse invloed zijn, maar van oudsher diepgeworteld aspecten uit de Indonesische cultuur zijn. Dit collectieve verzamelwerk overschrijdt de grenzen tussen documentaire, fictie en experimentele film.
Het bijzondere aan deze films is allereerst dat het gemaakt is door een queer vrouwencollectief, dat tegelijkertijd als maker en protagonist optreedt in de film. Deze acht moedige vrouwen geven op bijzondere en creatieve wijze een inkijk in hun persoonlijke leven als lesbisch/bi/queer/trans vrouw in de Indonesische maatschappij.
Gen Silent (VS, 2012, Stu Maddux, 63’)
Gen Silent is een film over oudere GLBT mensen die altijd hebben gestreden voor gelijke rechten met betrekking tot hun genderbeleving en/of seksuele geaardheid. In deze film wordt uitgelicht hoe eenzaamheid en kwetsbaarheid door ouderdom, de angst voor discriminatie en misbruik weer kan toenemen, bijvoorbeeld in bejaardentehuizen en ziekenhuizen. Ook laat de documentaire zien hoe makkelijk LGBT ouderen hierdoor weer terug in de kast kunnen gaan zitten en hoe community de ouderen opvangt door bijeenkomsten voor ze te organiseren.
Twee van de protagonisten zijn een ouder lesbisch koppel, wat nog altijd samen is na vele jaren. Ook zie je dat zij -in tegenstelling tot de andere protagonisten- steun bij elkaar hebben, maar toch bang zijn om het bejaardentehuis in te moeten en dat hun relatie en hun geaardheid hiermee in het geding komt.
Finish Line (VS, 2011, Gina Pei Chi Chen, 13’)
(deel van het interseks programma)
Finish Line is een korte fictie film die gaat over Angeni, een jonge athlete, die ervan droomt om de snelste hardloper ter wereld te worden. Vanwege haal ultra mannelijke verschijning en buitengewone prestaties, wordt ze gedwongen om een test te ondergaan, waarbij kan worden vastgesteld of ze ’echt’ een vrouw is.
Deze film laat goed zien hoe de wrede maatschappelijk normen het eigen lichaamsbeeld kunnen beinvloeden. Wanneer ben je een ‘echte’ vrouw? Deze film sluit goed aan op het actuele thema ‘vrouwen in de sportwereld’, want waarom wordt er altijd getwijfeld aan vrouwen met uitzonderlijke prestaties in de sport?
Thick Relations (VS, 2012, Jules Rosskam, 85’)
Deze documentaire met fictieve elementen verbeeld het leven van een queer gemeenschap in Chicago. Een hechte groep (lesbische/bi/trans) vrouwen die de rode draad door de fragmentarisch opgezette film aangeven, hervinden hun leven na het verlies van een goede vriendin. In plaats van op het verdriet en de periode van rouw te focussen, neemt de film de kijker mee in de diepe (liefdes)verbanden die de vrouwen met elkaar en hun omgeving hebben.
Deze community based film, laat goed de diepere laag zien binnen een hechte lesbische groep vrouwen, door de kijker te laten voelen hoe belangrijk en ondersteunend deze relaties zijn. De verwovenheid tussen liefde, seks, ‘ gekozen’ familie en vriendschap komt goed uit de verf, wat vaak niet het geval is in films over de lesbische gemeenschap. Voor de niet-queer kijker bied deze film begrip en inzicht in een veelal verborgen, maar belangrijke kant van het lesbisch bestaan. Voor de lesbische kijker zal de herkenning van de eigen relaties een belangrijk thema zijn.
Meer op www.TranScreen.nl
Paper Island heeft jouw hulp nodig!
Paper Island gaat over Loïs en Vera
Twee meiden die na een lange afstandsrelatie besluiten te gaan samenwonen.
Ze komen erachter dat niet alleen de afstand moeilijk was, maar ook het samenwonen zijn uitdagingen heeft. Ze moeten terug naar de oorsprong om hun liefde terug te vinden.
Klik op de link rechts en zie hoe je ons kunt helpen Paper Island te realiseren én wat JIJ ervoor terug krijgt, zoals een premiere kaartje.
Deze film gaat over een relatie, liefde. Niet het feit dat het 2 vrouwen zijn.
Laura Torenbeek – regisseur