U behandelt momenteel een wetsvoorstel dat lesbische paren die met een zaaddonor een kindje krijgen gelijke rechten geeft als heteroparen die met een zaaddonor een kindje krijgen. Het wetsvoorstel maakt een einde aan de wettelijke discriminatie van lesbische ouderparen en hun kinderen. Ik vraag u om het wetsvoorstel Lesbisch ouderschap zo snel mogelijk aan te nemen.
Vijfentwintig jaar geleden besloten wij kinderen te nemen en de lusten en de lasten in wederkerigheid te delen met het lokken van de Ooievaar die ons verblijdde met prachtige dochters. Als “bijna” Oma (verzoek de goden niet, maar de dames praten met hun eega’s over hun toekomst) moest ik er over nadenken of ik u een brief zou sturen vanwege onze privacy en het verleden met rust laten om onrustige herhalende en nieuwe juridische regelingen voor de kinderen.
Het is een voorrecht om trots moeder te zijn, maar erg als je de (juridische) handelingbekwaamheid en zekerheden t.o.v. de kinderen telkens moet “verdienen”. Dat moet eens over zijn. Geen sinecure als je bevalt en in die roze wolk binnen 3 dagen erna gefeliciteerd wordt door het kantongerecht die de nieuwe wereldburger geconstateerd heeft en iets mist. Of de kersverse moeder vanwege de bastaard een toeziend voogd wil aanwijzen. Terwijl de wieg door beide ouders verschoond wordt. Nieuwe kansen kregen we met de invoering van de gezagsrelatie, het kostte per aanvraag 750 gulden maar dan had je ook wat meer te zeggen over je kinderen. Telkens bij veranderingen vroeg het onze alertheid of er weer wat geregeld kon worden, zo mag ik nog het erfrecht zonder successie door derden nalopen hierop (het ene kind wel automatisch recht heeft op kindsdeel en het andere kind niet meetelt).
Een van ons zou toch maar een man geweest zijn, hoe makkelijk was het dan om voor de wet te zeggen: ja, dat is mijn kind en in een ruk is dat dan geregeld. Niemand die dat controleert. Een simpele handtekening maakt het verschil, en daarom is het wetsvoorstel belangrijk om aan te nemen. Zoals een in die tijd bekend gynaecologe zei: jullie regelen het netjes terwijl je hetero-ouders hebt en de kost moet geven die eigenlijk hun kind beduvelen met waar het vandaan komt. Uit diverse onderzoeken in de jaren tachtig en negentig komt het warme nest naar voren, het nest wat kinderen nodig hebben voor verzorging, groei, liefde, ontwikkeling tot mooie mensen met een geweten. Het moederschap is niet het enige of belangrijkste wat er is om gelukkig te worden, maar wel allermooiste als je er voor kiest en het mag worden. Dan mag het niet zo zijn dat je ouders apart behandeld en juridisch en financieel benadeeld.
Dat bleek al in de jaren tachtig en negentig uit onderzoeken als van Geerlings, van der Meer en Mulder (lesbisch moederschap en tips voor twee moeders) dat het erg frustrerend was dat regelingen in het erfrecht en voor de ouderlijke macht onmogelijk waren vanwege de toetsing naar biologische afstamming. Negeren is erg, discrimineren ook, omdat je ook op latere leeftijd er elke keer aan herinnerd wordt dat niets vanzelfsprekend was en extra verzekerd en betaald moest worden. Je moet en je doet dat omdat het om je kinderen gaat.Ik wil er eigenlijk niet aan herinnerd worden en er niet voor uit komen, omdat ik mijn strijd gehad heb en verder ben met het voorrecht van moeder zijn. Het ene kind droeg ik 9 maanden en het andere kind droeg ik meteen na de bevalling op handen. In liefhebben maakt dat weinig verschil door de boom van ouders met twee stammen. Maar als ik zie hoe jonge vrouwen nu bezig zijn met nadenken en evt. uitvoeren van kinderwensen of mannenparen een kind verwachten dan denk ik enerzijds: jullie hebben het veel makkelijker nu, en aan de andere kant: het verdient nog steeds een rechtvaardig, respectvol en zorgzaam beleid om ouders en kinderen zonder onderscheid INZAKE UW … te maken.
Na een lange overtijd mag het wetsvoorstel aangenomen worden, gegund is het de mensen die aan kinderen beginnen dat de overheid ook mee gaat wiegen.
Amsterdam, 21 juni 2013
Geachte leden van de Eerste Kamer,
Hoe praktisch en logisch is het in Nederland geregeld dat wanneer er in een relatie van een man en een vrouw een
kind wordt verwekt via zaad van een donor, dat de niet-biologische vader automatisch bij de geboorte officieel ouder is van het kind. Hoe stuitend is het, dat dit niet geldt wanneer er in een relatie van twee vrouwen een kind wordt geboren met behulp van donorzaad.
De niet-biologische moeder moet een dure en omslachtige adoptieprocedure doorlopen om wettelijke erkenning te krijgen voor iets wat zo logisch is. Zij is, gelijk de niet-biologische vader, ouder van het kind waar ze zeer bewust samen met de biologische moeder voor heeft gekozen en naar wier/wiens komst ze zo heeft toegeleefd.
Stelt u zich bovendien eens voor wat er tijdens die adoptieprocedure nog kan gebeuren:
Sterft de biologische moeder voordat de procedure is voltooid, dan is volgens de wet het kind wees.
Sterft de niet-biologische moeder, dan is het kind dus niet erfgenaam van deze moeder.
Stelt u zich eens voor! Dat is toch eigenlijk niet te geloven!
De overheid zou lesbische ouders ernstig tekort doen als ze de ongelijkheid in stand blijft houden. Behalve het gedoe, de domper die het zet op de vreugde van de geboorte van een kind, de pijn vanwege het ontbreken van de naam van de niet-biologische ouder op de geboorteakte, is het eenvoudigweg discriminatie via de wet.
Al 8 maanden denkt u na of het wetsvoorstel Lesbisch Ouderschap wel of niet zou moeten worden aangenomen. Ik kan eigenlijk niet bevatten dat dit zo lang duurt. Hoe kan het dat de Nederlandse overheid, die zich zo graag laat voorstaan als hét eerste land ter wereld waar het burgerlijk huwelijk werd opengesteld voor paren van gelijk geslacht, dit zo laat voortslepen en het kennelijk dus moeilijk vindt om deze vorm van wettelijke discriminatie te beëindigen? Het weloverwogen besluit ligt immers zo voor de hand.
Ik vraag u dan ook tot slot met klem om het wetsvoorstel Lesbisch Ouderschap zo snel mogelijk aan te nemen.
Met vriendelijke groet,
Irene Hemelaar
Directeur Stichting ProGay, organisator van de Amsterdam Gay Pride
Oprichter Stichting OndersteBoven
Zelf een brief sturen? Klik HIER!
https://stichtingondersteboven.nl/wp-content/uploads/2013/06/irenehemelaar.jpg250811Irene Hemelaarhttps://stichtingondersteboven.nl/wp-content/uploads/2024/02/stichtingondersteboven-logo.pngIrene Hemelaar2013-06-22 12:52:192021-02-19 05:02:29Brief van Irene Hemelaar, oprichter STOB en directeur van ProGay
Zojuist kreeg ik van mijn oudste dochter van 15 jaar een zelfgemaakte cappuccino. Mijn jongste dochter neemt vrijdag afscheid van de basisschool en ben ik tegenwoordig dus een ‘pubermoeder’. Door het getreuzel met de wetgeving voor lesbische ouders denk ik nu regelmatig terug aan de tijd dat ik met mijn toenmalige vriendin uiting ging geven aan onze kinderwens.
Ik ga terug naar 1997. Wij wilden onze kinderen een stabiele basis geven. Liefdevol, duidelijk, open en veilig. Er was toen helemaal niets geregeld. Niets voor de niet-biologische moeder, niets voor de – ons bekende – donor. Dat voelde niet prettig en we pionierden alles bij elkaar. We speurden op internet naar voorbeelden van afspraken die je als ouders met een donor kon maken. We gebruikten deze voorbeelden om onze eigen afspraken met de donoren vorm te geven. Deze hadden helaas geen enkele juridische status. Je wilt toch dat, als er nare dingen gebeuren, de zaken goed geregeld zijn. Stel je voor dat mijn vriendin een ongeluk zou krijgen? Aan dat soort dingen denk je liever niet, maar je wilt ze toch graag regelen.
De wet die lesbische paren dezelfde rechten geeft als heteroparen is al ruim zeven jaar ‘in behandeling’. Tergend! Mijn familie en vrienden vinden het raar: als je bent getrouwd en je kiest samen voor een kind, je voedt het samen op, ben je dan niet automatisch ouder van het kind? Veel mensen denken dat het gedoe rond de wetgeving rond lesbisch ouderschap te maken heeft met biologisch ouderschap. Dat is niet zo. Ik leg het altijd zo uit: als een man onvruchtbaar is in zijn huwelijk met een vrouw en zij krijgen met behulp van een donor een kind, dan is hij wél automatisch ouder van het kind. Daar is niets biologisch aan. Twee vrouwen in dezelfde situatie, die met behulp van een donor een kind krijgen, die hebben die rechten niet. Dit is ongelijke behandeling. Ik denk aan mijn lesbische en biseksuele vriendinnen, die op dit moment moeder willen worden. Ik hoop dat de wet er zal zijn op het moment dat zij het nodig hebben.Opgelucht waren we dan ook toen we na een paar jaar onze kinderen konden laten adopteren. Dat was een kleine stap vooruit. De adoptieprocedure was duur en spannend. We waren weer pioniers. Onze advocaat zei: “Het hangt van de rechter af hoe wordt omgegaan met de zaak. Je kunt nooit van te voren inschatten. Sommige rechters doen ingewikkeld over donoren die bekend zijn. Soms gaan ze daarover allerlei lastige vragen stellen.” Vreemd. We hadden goede afspraken, maar het was onzeker of de adoptieprocedure vlekkeloos zou verlopen. Dat maakte het stressvol, voor ons en voor de donoren. Op de zitting was onze familie en vriendenkring aanwezig. Gelukkig verliep alles voorspoedig en kregen onze dochters die dag officieel twee ouders. We vierden het met een groot feest.
De wetgeving moet snel worden aangepast aan de werkelijkheid. Dat betekent dat moet worden gekeken hoe mensen in andere situaties dan ‘de hoeksteen’ (man-vrouw-huwelijk), hun kinderen een stabiele, wettelijke basis kunnen geven. Ik denk ook aan mannenstellen, duo-ouders van lesbo’s en homo’s en aan singles die samen een kind opvoeden. Ook zij willen hun situatie goed kunnen regelen!
Geachte leden van de Eerste Kamer, u had dinsdag een hoorzitting, waarvan ik kwaad werd. Ik werd kwaad, omdat een columniste als Dorien Pessers, die steeds weer factfree blijft beweren ‘dat kinderen erg onder de situatie lijden wanneer ze opgevoed worden door lesbische ouders’ weer spreektijd kreeg. Dat terwijl een gerenommeerde onderzoeker zoals Henny Bos, die vele wetenschappelijke onderzoeken heeft gedaan die aantonen dat het goed gaat met de kinderen van lesbische ouders, niet bij jullie aan tafel zat. Ik vind het bovendien bijzonder pijnlijk dat lesbische moeders zelf niet zijn uitgenodigd.
Daarom mijn schrijven: omdat ik hoop dat u als Eerst Kamerlid luistert naar de mensen om wie het werkelijk gaat.
Ik hoop dat u als Eerste Kamerlid de juiste keuze maakt vóór gelijke rechten voor lesbische paren. Omdat het recht doet aan alle kinderen in lesbische gezinnen in Nederland en vanwege de voorbeeldfunctie van de senaat. Omdat er helaas nog steeds mensen zijn die gezinnen zoals de onze de rug toe keren. De senaat kan kleur bekennen en laten zien dat ze trots is op de kinderen van lesbische gezinnen.
Brief van Lili Brouwer, Voorzitter FNV Vrouwenbond
Geachte leden van de Eerste Kamer,
Lili Brouwer
Trotse Moeder
Voorzitter FNV Vrouwenbond
U behandelt momenteel een wetsvoorstel dat lesbische paren die met een zaaddonor een kindje krijgen gelijke rechten geeft als heteroparen die met een zaaddonor een kindje krijgen. Het wetsvoorstel maakt een einde aan de wettelijke discriminatie van lesbische ouderparen en hun kinderen. Ik vraag u om het wetsvoorstel Lesbisch ouderschap zo snel mogelijk aan te nemen.
Vijfentwintig jaar geleden besloten wij kinderen te nemen en de lusten en de lasten in wederkerigheid te delen met het lokken van de Ooievaar die ons verblijdde met prachtige dochters. Als “bijna” Oma (verzoek de goden niet, maar de dames praten met hun eega’s over hun toekomst) moest ik er over nadenken of ik u een brief zou sturen vanwege onze privacy en het verleden met rust laten om onrustige herhalende en nieuwe juridische regelingen voor de kinderen.
Het is een voorrecht om trots moeder te zijn, maar erg als je de (juridische) handelingbekwaamheid en zekerheden t.o.v. de kinderen telkens moet “verdienen”. Dat moet eens over zijn. Geen sinecure als je bevalt en in die roze wolk binnen 3 dagen erna gefeliciteerd wordt door het kantongerecht die de nieuwe wereldburger geconstateerd heeft en iets mist. Of de kersverse moeder vanwege de bastaard een toeziend voogd wil aanwijzen. Terwijl de wieg door beide ouders verschoond wordt. Nieuwe kansen kregen we met de invoering van de gezagsrelatie, het kostte per aanvraag 750 gulden maar dan had je ook wat meer te zeggen over je kinderen. Telkens bij veranderingen vroeg het onze alertheid of er weer wat geregeld kon worden, zo mag ik nog het erfrecht zonder successie door derden nalopen hierop (het ene kind wel automatisch recht heeft op kindsdeel en het andere kind niet meetelt).
Een van ons zou toch maar een man geweest zijn, hoe makkelijk was het dan om voor de wet te zeggen: ja, dat is mijn kind en in een ruk is dat dan geregeld. Niemand die dat controleert. Een simpele handtekening maakt het verschil, en daarom is het wetsvoorstel belangrijk om aan te nemen. Zoals een in die tijd bekend gynaecologe zei: jullie regelen het netjes terwijl je hetero-ouders hebt en de kost moet geven die eigenlijk hun kind beduvelen met waar het vandaan komt. Uit diverse onderzoeken in de jaren tachtig en negentig komt het warme nest naar voren, het nest wat kinderen nodig hebben voor verzorging, groei, liefde, ontwikkeling tot mooie mensen met een geweten. Het moederschap is niet het enige of belangrijkste wat er is om gelukkig te worden, maar wel allermooiste als je er voor kiest en het mag worden. Dan mag het niet zo zijn dat je ouders apart behandeld en juridisch en financieel benadeeld.
Dat bleek al in de jaren tachtig en negentig uit onderzoeken als van Geerlings, van der Meer en Mulder (lesbisch moederschap en tips voor twee moeders) dat het erg frustrerend was dat regelingen in het erfrecht en voor de ouderlijke macht onmogelijk waren vanwege de toetsing naar biologische afstamming. Negeren is erg, discrimineren ook, omdat je ook op latere leeftijd er elke keer aan herinnerd wordt dat niets vanzelfsprekend was en extra verzekerd en betaald moest worden. Je moet en je doet dat omdat het om je kinderen gaat.Ik wil er eigenlijk niet aan herinnerd worden en er niet voor uit komen, omdat ik mijn strijd gehad heb en verder ben met het voorrecht van moeder zijn. Het ene kind droeg ik 9 maanden en het andere kind droeg ik meteen na de bevalling op handen. In liefhebben maakt dat weinig verschil door de boom van ouders met twee stammen. Maar als ik zie hoe jonge vrouwen nu bezig zijn met nadenken en evt. uitvoeren van kinderwensen of mannenparen een kind verwachten dan denk ik enerzijds: jullie hebben het veel makkelijker nu, en aan de andere kant: het verdient nog steeds een rechtvaardig, respectvol en zorgzaam beleid om ouders en kinderen zonder onderscheid INZAKE UW … te maken.
Na een lange overtijd mag het wetsvoorstel aangenomen worden, gegund is het de mensen die aan kinderen beginnen dat de overheid ook mee gaat wiegen.
Lili Brouwer
Trotse moeder – Maatschappelijk actief included
Voorzitter Vrouwenbond FNV
Stuur je verhaal in
Brief van Irene Hemelaar, oprichter STOB en directeur van ProGay
Persoonlijke brief van Jolanda Kirpensteijn, voorzitter Stichting OndersteBoven
Amsterdam, 20 juni 2013
Geachte leden van de Eerste Kamer,
Zojuist kreeg ik van mijn oudste dochter van 15 jaar een zelfgemaakte cappuccino. Mijn jongste dochter neemt vrijdag afscheid van de basisschool en ben ik tegenwoordig dus een ‘pubermoeder’. Door het getreuzel met de wetgeving voor lesbische ouders denk ik nu regelmatig terug aan de tijd dat ik met mijn toenmalige vriendin uiting ging geven aan onze kinderwens.
Ik ga terug naar 1997. Wij wilden onze kinderen een stabiele basis geven. Liefdevol, duidelijk, open en veilig. Er was toen helemaal niets geregeld. Niets voor de niet-biologische moeder, niets voor de – ons bekende – donor. Dat voelde niet prettig en we pionierden alles bij elkaar. We speurden op internet naar voorbeelden van afspraken die je als ouders met een donor kon maken. We gebruikten deze voorbeelden om onze eigen afspraken met de donoren vorm te geven. Deze hadden helaas geen enkele juridische status. Je wilt toch dat, als er nare dingen gebeuren, de zaken goed geregeld zijn. Stel je voor dat mijn vriendin een ongeluk zou krijgen? Aan dat soort dingen denk je liever niet, maar je wilt ze toch graag regelen.
De wet die lesbische paren dezelfde rechten geeft als heteroparen is al ruim zeven jaar ‘in behandeling’. Tergend! Mijn familie en vrienden vinden het raar: als je bent getrouwd en je kiest samen voor een kind, je voedt het samen op, ben je dan niet automatisch ouder van het kind? Veel mensen denken dat het gedoe rond de wetgeving rond lesbisch ouderschap te maken heeft met biologisch ouderschap. Dat is niet zo. Ik leg het altijd zo uit: als een man onvruchtbaar is in zijn huwelijk met een vrouw en zij krijgen met behulp van een donor een kind, dan is hij wél automatisch ouder van het kind. Daar is niets biologisch aan. Twee vrouwen in dezelfde situatie, die met behulp van een donor een kind krijgen, die hebben die rechten niet. Dit is ongelijke behandeling. Ik denk aan mijn lesbische en biseksuele vriendinnen, die op dit moment moeder willen worden. Ik hoop dat de wet er zal zijn op het moment dat zij het nodig hebben.Opgelucht waren we dan ook toen we na een paar jaar onze kinderen konden laten adopteren. Dat was een kleine stap vooruit. De adoptieprocedure was duur en spannend. We waren weer pioniers. Onze advocaat zei: “Het hangt van de rechter af hoe wordt omgegaan met de zaak. Je kunt nooit van te voren inschatten. Sommige rechters doen ingewikkeld over donoren die bekend zijn. Soms gaan ze daarover allerlei lastige vragen stellen.” Vreemd. We hadden goede afspraken, maar het was onzeker of de adoptieprocedure vlekkeloos zou verlopen. Dat maakte het stressvol, voor ons en voor de donoren. Op de zitting was onze familie en vriendenkring aanwezig. Gelukkig verliep alles voorspoedig en kregen onze dochters die dag officieel twee ouders. We vierden het met een groot feest.
De wetgeving moet snel worden aangepast aan de werkelijkheid. Dat betekent dat moet worden gekeken hoe mensen in andere situaties dan ‘de hoeksteen’ (man-vrouw-huwelijk), hun kinderen een stabiele, wettelijke basis kunnen geven. Ik denk ook aan mannenstellen, duo-ouders van lesbo’s en homo’s en aan singles die samen een kind opvoeden. Ook zij willen hun situatie goed kunnen regelen!
Geachte leden van de Eerste Kamer, u had dinsdag een hoorzitting, waarvan ik kwaad werd. Ik werd kwaad, omdat een columniste als Dorien Pessers, die steeds weer factfree blijft beweren ‘dat kinderen erg onder de situatie lijden wanneer ze opgevoed worden door lesbische ouders’ weer spreektijd kreeg. Dat terwijl een gerenommeerde onderzoeker zoals Henny Bos, die vele wetenschappelijke onderzoeken heeft gedaan die aantonen dat het goed gaat met de kinderen van lesbische ouders, niet bij jullie aan tafel zat. Ik vind het bovendien bijzonder pijnlijk dat lesbische moeders zelf niet zijn uitgenodigd.
Daarom mijn schrijven: omdat ik hoop dat u als Eerst Kamerlid luistert naar de mensen om wie het werkelijk gaat.
Ik hoop dat u als Eerste Kamerlid de juiste keuze maakt vóór gelijke rechten voor lesbische paren. Omdat het recht doet aan alle kinderen in lesbische gezinnen in Nederland en vanwege de voorbeeldfunctie van de senaat. Omdat er helaas nog steeds mensen zijn die gezinnen zoals de onze de rug toe keren. De senaat kan kleur bekennen en laten zien dat ze trots is op de kinderen van lesbische gezinnen.
Met vriendelijke groet,
Jolanda Kirpensteijn
Voorzitter Stichting OndersteBoven
Zelf een brief sturen? Klik HIER!