In de zevendelige serie ‘Zij Varen Mee’ wordt in de week van Gay Pride elke dag een opvarende geïntroduceerd die de boot van Stichting OndersteBoven komt versterken tijdens de Canal Pride van zaterdag 2 augustus. Vandaag de beurt aan Tatjana Miert-Willighagen; het is haar speciale wens ooit een keer mee te varen met de Gay Pride. Nu ze is gediagnosticeerd met kanker, is dit hét moment om dat in de praktijk te brengen.
Wie ben je?
Ik ben Tatjana, oorspronkelijk uit Deventer maar woon nu in Zaandam met manlief Mario en onze twee kinderen. Vorig jaar werd er kanker bij mij geconstateerd: borstkanker met uitzaaiingen naar de lymfeklieren en de nekwervel. Behandelen was helaas niet meer mogelijk en dus werd het tijd om mijn bucketlist tevoorschijn te halen.
“Gay Pride is voor mij het ultieme feestje. De sfeer, de energie: alles komt daar samen”
En wat stond daar op?
[Tatjana’s lach schalt over het terras] De Gay Pride, natuurlijk. Iedereen zegt altijd dat Koningsdag het mooiste feest van het jaar is, maar voor mij is Gay Pride het ultieme feestje. De sfeer, de energie: alles komt daar samen. Ik vind het zo bijzonder dat deze groep, dat toch wel een minderheid is en waar ik mij mee identificeer, in een betrekkelijk korte tijd zo’n enorme groei heeft doorgemaakt en dat samen viert.
Ik heb jarenlang in de ouderenzorg gewerkt en met eigen ogen gezien dat vooral de oudere generatie met een andere seksuele oriëntatie het moeilijk heeft. Het is onbespreekbaar en er wordt een hoop geroddeld. En dat er dan elk jaar zo’n Canal Pride is waar álles gewoon zichtbaar is, vind ik echt geweldig.
“Dit is denk ik mijn grootste wens die in de praktijk wordt gebracht. Ik weet dat ik hierna nog wel de tijd heb om mee te varen, maar ik weet niet hoe ik me dan voel”
En dit jaar sta je er zelf!
Ja, en daar ben ik zó dankbaar voor. Dit is denk ik mijn grootste wens op mijn bucketlist die in de praktijk wordt gebracht. Ik weet dat ik hierna misschien nog wel de tijd heb om mee te varen, maar ik weet niet hoe ik me dan voel. Vorig jaar heb ik ook moeten missen vanwege de medicijnen en stel dat ik uitzaaiingen in mijn longen krijg, dan is het perspectief direct heel anders.
Dus een paar weken geleden heb ik daad bij woord gevoegd en een oproepje op Facebook gedaan. Ik dacht: eens zien wat er gebeurt, je weet maar nooit. Uiteindelijk hebben anderen mijn verzoek weer doorgestuurd en zijn alle organisaties die meevaren aangeschreven. En zo ben ik bij jullie op de boot terecht gekomen [weer die aanstekelijke lach]! En joh, wat heb ik er veel zin in!
“Ik zeg altijd: leef en laat leven. Helaas is dat voor veel mensen anders”
Wat maakt Gay Pride voor jou onmisbaar?
Het is een statement. Het raar vinden van bepaalde groepen gebeurt nog altijd in deze maatschappij. Mensen worden nog altijd niet of minder geaccepteerd. En mensen die dan in het leer gekleed, met blote billen en piercings in op een boot staan, staan echt ergens voor. Ze maken een statement en laten twee werelden elkaar ontmoeten. Sommige mensen snappen dat nog steeds niet en daarom is het belangrijk dat het elk jaar weer gebeurt; die ontmoetingen moeten plaats blijven vinden. Ik zeg altijd: leef en laat leven. Helaas is dat voor veel mensen anders.
Ben je wel eens eerder geweest?
In 2011 en 2012 was ik er ook, toen heb ik van de kant gekeken. Ik stond bij een van de laatste bruggen en was heel erg onder de indruk. Die energie, de mensen, de muziek, alles! Ondanks de regen spatte de energie er vanaf; en dat werkt enorm aanstekelijk. Dat vind ik ook zo mooi: dat de mensen op de boot urenlang hun energie delen met de mensen aan de kant. Die uitwisseling is heel bijzonder.
“Ik wilde laten zien van ‘Hee, ik accepteer jou zoals je bent’. Dát wil ik straks ook overbrengen. Ik ga er in ieder geval mijn best voor doen om die ontmoeting plaats te laten vinden”
Verwacht je ook zulk spektakel nu je zelf op een boot staat?
Nou ik laat het vooral allemaal een beetje over me heen komen. Ik heb heel veel zin om daar met een stel leuke mensen een fantastische middag te beleven. En hoewel ik het dansje niet mee kan doen, ga ik proberen om vanuit mijn rolstoel contact te leggen met het publiek. Toen ik vanaf de kant naar de boten keek, probeerde ik een connectie met de mensen te krijgen. Ik wilde laten zien van ‘Hee, ik accepteer jou zoals je bent’. Dát wil ik straks ook overdragen. Ik ga er in ieder geval mijn best voor doen om die ontmoeting met de kant plaats te laten vinden.
Verder neem ik mijn dochter mee; dat vind ik ook geweldig. Ze is 16 jaar en toen ik haar meevroeg verwachtte ik eigenlijk dat ze dat als eigenwijze puber nooit zou doen, maar tot mijn verbazing zei ze direct ja. Heel graag zelfs. Dus dat wordt super. We zijn nu bezig met onze outfits; dat is nog best een uitdaging. Maar we hebben er allebei heel veel zin in.
“Ik zou nog graag een foto van Erwin Olad hebben. Wat die man doet, is fantastisch”
Als je niet ziek was geweest, zou je dan ook op een boot hebben gestaan?
Misschien wel, maar nu nog niet. Mijn tijdsbesef is gewoon heel anders. Al die medicijnen zijn een aanslag op m’n lichaam dus verschilt het per dag hoe ik me voel; laat staan per jaar. Verder zou ik ook nog heel graag een foto van Erwin Olaf willen hebben; ik ben groot fan van zijn werk. Wat die man doet, is fantastisch. Maar dat verwacht ik niet hoor; hij maakt immers foto’s van Máxima dus wat zou hij met mij moeten [weer die denderende lach]…
Mocht Erwin Olaf zich willen melden voor deze eervolle klus, kan hij een mail sturen naar info@stichtingondersteboven.nl. Tatjana zal zijn inspirerende muze zijn en wij zorgen voor de blauwe M&M’s tijdens de shoot.
